The story of Stuff: het boek

Ik heb inmiddels The Story of Stuff doorgelezen. Het was een veel dikker boek dan ik had verwacht, maar erg interessant! In het boek gaat Annie Leonard dieper in op de verhalen uit de internetfilm.

Ik heb geen concrete samenvatting gemaakt, maar ik vond een aantal dingen uit het boek erg interessant. Deze zet ik de komende tijd om de dag op mijn blog. (Hou je vast: het zijn 12 blogonderwerpen).Vandaag de eerste.


Hoofdstuk 1 Exploitatie:


Het is goed te beseffen dat voor het maken van één product er enorm veel andere grondstoffen nodig zijn.

Bijvoorbeeld voor het maken van papier:
Elk essentieel ingrediënt (voor papier zijn dat natuurlijk bomen) vereist heel wat andere dingen om ze uit de aarde te kunnen halen, en om tot gebruiksklaar product te worden verwerkt. Je hebt naast bomen ook metaal nodig voor kettingzagen en dergelijke, en verder trucks, treinen en zelfs schepen om het hout naar de diverse fabrieken te vervoeren, en olie om al die machines en fabrieken te laten werken. Er is enorm veel water nodig om houtpulp en bleekmiddel te maken om het papier op de gewenste witte kleur te krijgen. Daarom heb je voor 1 ton papier maar liefst 98 ton aan andere hulpmiddelen nodig.
 

 

Nog wat voorbeelden:

• Het vergt 1000 liter water om het katoen te telen voor 1 t-shirt
• Voor je kopje koffie ’s ochtends wordt 150 liter water gebruikt om de bonen te verbouwen, te verwerken, te verpakken en te verschepen. 
• De productie van 1 auto kost ongeveer 150.000 liter water.

Koester je spullen

 

Annie Leonard is overigens niet tégen spullen. Ze is in feite zelfs vóór spullen, maar ze wil dat we meer waarde hechten aan onze dingen, dat we die het respect geven die ze verdienen. “Ik wil dat we inzien dat elk item dat we kopen allerlei hulpbronnen en arbeid heeft gevraagd. Iemand heeft via mijnbouw de metalen voor jouw gsm naar boven gehaald; iemand heeft de balen katoen voor je t-shirt uitgeladen. Iemand in een fabriek heeft jouw zonnebril in elkaar gezet, en hij of zij kan daarbij zijn blootgesteld aan schadelijke stoffen of zijn gedwongen overwerk te verrichten. Iemand heeft jouw boeket bloemen door het land gereden of over de wereld gevlogen om het bij jou te krijgen. Het is nodig dat we de werkelijke waarde van onze spullen beseffen, een waarde die veel verder gaat dan alleen dat prijskaartje of de sociale status die het bezit ervan je oplevert. Spullen zouden lang mee moeten gaan. Ze zouden met de trots van de vakman worden gemaakt en ook dienovereenkomstig moeten worden gekoesterd.”

Leonard legt uit dat ze zelf zo min mogelijk nieuwe spullen probeert te kopen. Als ze iets nodig heeft, probeert ze het tweedehands te verkrijgen, want dat voorkomt dat er nog weer meer afval geproduceerd wordt geproduceerd tijdens het maken ervan. Tot slot gaat ze uiteraard ook erg zorgvuldig met haar spullen om.